Het is niet al rozengeur en maneschijn in het zuidpoolgebied...
In tegenstelling tot de vorige twee dagen, geen uitbundig zonnetje op 8 december. Mist en wind, dat hoort er hier ook bij!
We varen naar Deception Island, het Santorini van de South Shetlands zeg maar: een bijna perfect ronde natuurlijke haven, met slechts een hele smalle ingang, die de tot de verbeelding sprekende naam “Neptunes Bellow” draagt. Net zoals Santorini is ook dit eiland de caldera van een actieve (onderzeese) vulkaan.
Het is nog enigszins onzeker of we Neptunus' Blaasbalg wel zullen kunnen passeren, want de doorgang is nauw en als er teveel wind is, lukt het niet.
Maar onze Italiaanse kapitein loodste ons reeds veilig door een flinke storm dus we hebben er vertrouwen in en inderdaad, hij klaart die klus zonder verpinken.
Het schip ankert in Whalers Bay. De geschiedenis van deze plek is duister, zoals het weer vandaag....
Door de beschutting van de natuurlijke haven was Whalers Bay het epicentrum van de walvisvangst in de South Shetlands in de eerste helft van de 20ste eeuw.
De hoeveelheid walvissen die hier verwerkt werd is hallucinant... Gelukkig is de commerciële walvisvangst nu voltooid verleden tijd en wordt er vastgesteld dat de populatie bultruggen zich enigszins aan het herstellen is ondanks de massaslachtingen die hier plaatsvonden.
Nadat de walvisvangst in de jaren '30 ten einde kwam, werd er een Chileense en Britse onderzoeksbasis gevestigd. Op 16 november 1928 vertrok hier het eerste vliegtuig naar Antarctica, vanaf een airstrip op het strand van Whalers Bay. Twee uitbarstingen van de vulkaan, in 1967 en 1969, maakten een einde aan de onderzoekswerkzaamheden en de luchtvaart hier. Een jaar later, in 1970, werd de - voorlopig - laatste uitbarsting geregistreerd.
Maar de vulkaan is nog steeds actief en onvoorspelbaar... We krijgen instructies dat we, als het water plots begint te borrelen en er zich stoomwolken vormen, ons sito presto uit de voeten moeten maken langs een voorziene vluchtroute. Niet terug naar het schip, want dat moet dan onmiddellijk de caldera uitvaren!
Maar niets van dit doemscenario speelt zich af tijdens ons bezoek. We maken rustig foto’s van dit indrukwekkend complex van industriële archeologie. En van een besluiteloze stormbandpinguïn die niet kan kiezen tussen water of strand. Uiteindelijk kiest hij/zij het ruime sop en dat doen wij ook!
We zetten koers naar Half Moon Island voor een laatste landing tussen de pinguïns en de zeehonden.
De wind is inmiddels flink aangewakkerd maar kapitein en expeditieleider gaan ervoor! Een laatste landing alvorens de terugvaart aan te vatten.
Helaas... nadat twee zodiacgroepen aan land gegaan zijn, wordt de landing opgeschort wegens teveel wind en teveel deining. Een dompertje, want we hadden zo graag nog wat pinguïns aan onze telling toegevoegd.
Nu we toch in onze poolkleren zitten, kunnen we net zo goed naar het uitkijkdek gaan…. Vanuit de verte zien we de “gelukkigen” die nog wel aan land gingen, op het strand bij de zodiacs staan. Klaar om terug naar het schip te keren. Maar dat blijkt niet zo vanzelfsprekend want de weersomstandigheden worden met de minuut slechter.
Eerst wordt er een tijdje gewacht om te zien of het weer enigszins bedaart maar dat is niet het geval.
We herinneren ons de briefing over de noodrantsoenen, thermische dekens en vuurpijlen... Zover komt het gelukkig niet. Want op Antarctica is er altijd een plan B. En C. En D.
Plan B dus. Het schip licht het anker en vaart heel voorzichtig iets dichter richting land, om de door de zodiacs af te leggen afstand te verkleinen en de te volgen vaarrichting te optimaliseren, in functie van de richting van de golven.
Dan beginnen de 6 zodiacs één voor één aan hun oversteek. Vanop het schip merken we dat het er best hevig aan toe gaat.
Doorweekt en allicht met een verhoogd adrenalinegehalte geraken de avontuurlijke passagiers veilig terug aan boord. Daarna volgt ook het expeditie-team, want zoals steeds waren zij als eerste aan land gegaan.
Dan volgt nog het moeilijkste deel… want ook de zodiacs en hun bestuurders moeten nog aan boord geraken. We hebben dan wel onze laatste landing gemist, maar het toekijken vanop het dek hoe operatie verloopt, biedt ons toch wel het nodige spektakel. En drukt ons met de neus op het feit dat we ons weldegelijk in een extreme omgeving bevinden. We realiseren ons: alle veiligheidsmaatregelen die bij mooi weer nogal overdreven lijken, zijn letterlijk van levensbelang!
Tijd om de terugvaart aan te vatten.
Om het afscheid van het witte continent te vieren, is er die avond een Parka Party op het pooldeck. Een onstuimige zee kan de pret niet drukken en het gaat er gezellig aan toe! Maar…. what happens at the Parka Party stays at the Parka Party. Dus geen foto’s van deze activiteit 😊.
Van Parka Party tot Quarantaine Queeste na thuiskomst: dat is voor de laatste aflevering!