Drake Passage, 9 december 2021.
Waar waren we gebleven? Antarctica in zicht, juist!
Het vervolg....
Op het moment dat dit geschreven wordt, is Antarctica alweer uit zicht, helaas.... Gisteravond hebben we koers gezet richting Zuid-Amerika....
Hoog tijd dus voor enkele Antarctica-verhaaltjes.
We waren gebleven bij de zeedag, op 5 december. Die begint nog zeer woelig en het is pas in de loop van de dag dat de zee haar kalmte enigszins hervindt. De storm zorgt er helaas voor dat we niet naar Elephant Island kunnen varen: de 8 meter hoge golven dwingen de kapitein koers en snelheid van het schip aan te passen. We brengen de dag door met het volgen van lezingen, heel voorzichtig rondlopen op het dek, uitkijkend naar albatrossen en walvissen. Vervelen is echt niet nodig. Ook op het programma: de biosecurity check. Die wordt heel serieus genomen! Iedereen moet laarzen, bovenkleding en alles wat je mee aan land wil nemen (bv. camera- of verrekijkertas) laten controleren op restjes van modder, pluisjes,... kortom alles wat Antarctica zou kunnen vervuilen.
Vandaag is het ook weer tijd voor.... een coronatest! De verplichte halfweg-snelle antigeentest, onze vierde test op een goeie week tijd... Onnodig te zeggen dat iedereen weer negatief is!
In de namiddag volgt ook de eerste Antarctica-briefing waarop expeditieleider Danny de plannen voor de volgende dag uit de doeken doet.
Als eerste landing zullen we halt houden bij Brown Bluff, in de Antarctic Sound. Dat is een uitgedoofde vulkaan op de meest oostelijke tip van het schiereiland en daar zullen we voet aan land zetten op het Antarctisch vasteland!
In de namiddag staat een zodiactocht in Hope Bay, net iets ten noorden van Brown Bluff, in de planning.
Op 6 december ontwaken we in een wit sprookjeslandschap, we zijn nu echt op Antarctica. De zon schijnt uitbundig, de zee is kalm.
De landingen op Antarctica gebeuren met zodiacs. Er zijn 10 zodiac-groepen, en onze groep zit verdeeld over groep 7 en 9. We moeten dus nog even geduld hebben voor het onze beurt is, maar in afwachting genieten we alvast van het schitterende uitzicht. En het geeft ons wat meer tijd om ons in onze Antarctica-outfit te hijsen.
Hoe kleed je je voor een Antarctische landing? Laagjes is codewoord 1. Waterdicht is codewoord 2. Even overlopen:
thermische onderkleding, warme lange broek en daarover een waterdichte broek. Warm hemd, dikke trui of fleece, tweelagige waterdichte parka. Muts, handschoenen. Dikke sokken. Stevige waterdichte laarzen. Zonnebril!! Reddingsvest. En in Covid-tijden: mondmasker....
Zodra de aankondiging "this is de 15 minute call for zodiacgroup 9" door de intercom weerklinkt, spurten we naar de mud room op dek 3. Daar worden de laarzen aangetrokken en gaan we aan boord van de zodiacs.
Ook op de zodiacs krijgen we een safety-briefing! We leren dat onze rubberbootjes geëquipeerd zijn met een noodrantsoen, thermische dekens, EHBO-kit, vuurpijlen, GPS-tracker, kortom alles om in geval van plots omslaand weer te kunnen overleven tot er hulp opdaagt. Het lijkt op deze wolkenloze ochtend enigszins overdreven maar we zullen twee dagen later leren dat dit geen overbodige maatregelen zijn!
Op Brown Bluff hebben we een wet landing - er zijn geen aanlegsteigers op Antarctica. De zodiac vaart tot tegen het strand en dan zwieren we onze gelaarsde beentjes over de rand en stappen zo aan land.
Daar wacht de expeditiestaff ons op en krijgen we de nodige consignes van waar we wel en niet mogen lopen en hoe lang we aan land mogen blijven.
Onmiddellijk worden we verwelkomd door nieuwsgierige pinguins. Ons is op het hart gedrukt om voldoende afstand te houden tot de dieren, maar andersom geldt dat duidelijk niet. Brown Bluff is de thuisbasis voor een kolonie Ezelspinguins en Adeliepinguins. Het broedseizoen is net begonnen, er wordt ijverig nesten gebouwd, eieren uitgebroed en we observeren zelfs al enkele pinguin-piepkuikentjes!
De zichten zijn adembenemend, overweldigende natuur en overal pinguins. Het strand ligt bezaaid met ijsbergen die glinsteren in de uitbundig schijnende zon. We knijpen in onze arm en stellen vast: we zijn hier echt!!
Terug aan boord hangen we onze kletsnatte kleren - nogal winderige terugvaart met de zodiacs - te drogen en haasten ons naar het aperitief! Tijd om te toasten op de eerste geslaagde landing!
Het weer is nog steeds zonnig dus lunchen doen we op het pooldeck!
Eens iedereen weer aan boord is en alle zodiacs terug opgetakeld zijn, wordt het anker gelicht en varen we naar de volgende halte: Hope Bay.
Tijdens de vaart vergapen we ons aan de machtige tafelijsbergen. Die zijn afkomstig van de Larsen- of de Ronne-ijsplateau, gelegen langs de oostkant van het Antarctisch schiereiland. IJsplaten of ijsplateaus zijn reusachtige gletsjers die op de zee drijven. Elk jaar breken hiervan af en drijven noordwaarts, als gigantische tafels van ijs.
In Hope Bay staat een zodiactoer door de baai op het programma, langsheen een Argentijnse poolbasis, Esperanza, en opnieuw een grote pinguinkolonie.
Helaas komt er wat meer bewolking maar vooral meer wind opzetten en tegen de tijd dat het onze beurt is om te ontschepen, is het instappen in de zodiacs al wat uitdagender geworden.
Onze zodiac-excursie krijgt de allure van een polar plunge en we moeten ze helaas voortijdig stopzetten. Doorweekt en verkleumd zijn we als we terug aan boord komen.... Heel even krijgen we een Shackelton-gevoel. We prijzen ons gelukkig dat wij geen maanden in deze zodiac moeten doorbrengen maar dat ons seffens een hete douche, koude champagne en een warm diner wacht!
Nadat iedereen veilig terug aan boord is, reppen we ons naar de briefing voor morgen.
Het oorspronkelijk plan van een tweede landing op het schiereiland kan niet doorgaan: teveel ijs op de weg ernaartoe. Plan B zal ons een zodiac-toer bieden langs een Spert-eiland, een klein eilandje net naast het grotere Trinity-eiland.
In de namiddag varen we naar Mikkelsen Harbour. Dat lijkt in niets op wat de naam Harbour doet vermoeden. Waarop dan wel? Dat is voor de volgende aflevering!